Tuesday, January 15, 2008

ေတာင္းတမႈ

ကမၻာႀကီးရယ္

ငါတို ့ကိုေလ

လူလူခ်င္း စာနာတတ္တဲ့ ေလာကႀကီးမွာ

တရက္ေလာက္ လူျဖစ္ခြင့္ေပးပါ

ျပည္တြင္စစ္ကႏွိပ္စက္

HIV / AIDS က ႏွိပ္စက္

ဆင္ရဲ မြဲေတမႈက ႏွိပ္စက္

ႏွိပ္စက္ခ်င္တိုင္း ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့ဘ၀မွာ

ကိုယ့္ကိုကို မႏွိပ္စက္မိေအာင္

ထိမ္းသိမ္းေနရတယ္။


ကမၻာႀကီးရယ္

ငါတို ့ကိုေလ

လမင္းထိန္ထိန္သာၿပီး ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ညမွာ

တညေလာက္ အိပ္စက္ခြင့္ေပးပါ

ႏူကလီယားနဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ

ဂလုိဘယ္၀မ္းမင္း ေၾကာင့္ ကပ္ဒုကၡေတြ

သဘာ၀ေဘးေတြက ႏွိပ္စက္နဲ့

ႏွိပ္စက္ခ်င္တိုင္း ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့ ဘ၀မွာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မႏွိပ္စက္မိေအာင္

ထိမ္းသိမ္းေနရတယ္။


ကမၻာႀကီးရယ္

ငါတို ့ထံပါး

တရက္ေလာက္မ်ား

ၿငိမ္းခ်မ္းေရ ခ်ိဳးငွက္ စပါးႏွံတခက္နဲ ့

လွ ြတ္ေပးပါလား

ငါတို ့ ဒါဏ္ရာေတြကို ထမ္းပိုးမထားခ်င္ေတာ့ဘူး

Sunday, January 6, 2008

သံုးနားညီ ခံစားခ်က္

၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း တိုင္းျပည္ကလည္း မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ ကိုယ့္ အေဖက ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ ဆိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္လာဖမ္းမလဲ ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ငါတို ့လည္း ေစာင့္ေနမိတယ္။ မနက္မိုးလင္းလုိ့ အျပင္မထြက္လုိက္နဲ့ အမဂၤလာ သတင္းက ၾကားေနရၿပီး။ ညက ဘယ္သူ ့ ကို ဖမ္းသြားတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေလ။ ဒီသတင္းေတြပဲ ေနတိုင္း ၾကားရလြန္းလုိ ့ အျပင္ ထြက္ရမွာကို ေၾကာက္ေနမိတယ္ကြ။ အဖမ္းခံရတဲ့ သူေတြကလည္း ငါ့အေဖ မိတ္ေဆြေတြ ဆိုေတာ့ ငါ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိ ရွိမယ္ဆို တာ မင္းစဥ္းစားၾကည္စမ္း။

အဲ့ဒီညမွာေလ မိုးေတြကရြာလုိက္တာ အရမ္းပဲကြ။ အိမ္ေရွ ့မွာ ကားတစင္းရပ္သံကို ၾကားလုိက္မိတယ္။ ဧည့္သည္ေတြ လာတာပဲ ဆိုၿပီး တံခါ ဖြင့္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြေကာ၊ စစ္တပ္ကလူေတြေကာ အမ်ားႀကီးပဲ ငါတို ့အိမ္ကို ၀ုိင္းထား တာကို ေတြ ့လုိက္ရတယ္။ ဧည့္သည္ေတာ့ ဧည့္သည္ပါပဲ ။ ဧည့္ဆိုးေတြျဖစ္ ေနတယ္။

အေမကေတာ့ ဘယ္သိမလဲကြာ။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ့ေပါ့။ ညီမေလးကလည္း ဘာမွ နားမလည္းတဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ ငိုဖို ့ပဲ သိတယ္ေလ။ သူတို ့ကေတာ ေျပာပါတယ္ ခဏေလးပါတဲ့။ စစ္ေမးစရာ ရွိလို ့ေခၚသြားမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ အေဖ့ကို အ၀တ္အစားေတြ ထည့္ခိုင္းေနတာ ၾကားရတယ္။ ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ့ပါဆိုၿပီးေတာ့ အေဖ့ကိုေခၚသြားတာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးကြ။

ေခၚသြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ငါတို ့မိသားစုလည္း အေဖတေန့ျပန္လြတ္လာႏိုနဲ့ ေစာင့္ေနလုိက္တာ အခုခ်ိန္အထိပါပဲကြာ။ တျခားႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လြတ္လာတိုင္း ငါ့အေဖပါမလားဆိုုၿပီးေတာ့ ေထာင္ဘူ၀မွာ သြားေစာင့္ေနရတာ အေမာပါပဲ။ မလြတ္ဘူးဆို တာေတာ့ သိပါတယ္။ ဒါေပ့မယ့္ လြတ္ခ်င္လြတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ့ေပါ့။ အခုေတာ့လည္း အရာရာအားလံုးဟာ ေနသားတၾက ရွိသြားပါၿပီး။ ငါလည္း ငါ့ေဖေသြးပါေတာ့ အခု သူ ့ေျခရာကို လုိက္နင္းေနၿပီေလ။ အေမကေတာ့ ငါ့ကို ဘာမွမေျပာပါဘူး။ သူနားလည္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကိုေလး။

ဖိုးခြား (သား) ေရ အမိုး ( အေမ) တို ့က ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာမသိ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာလဲ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္ရြာမွာ ေအးေအးေဆး ေဆးပဲ ေနခ်င္တယ္ေလ။ အရင္ဘ၀ကို အမိုးတို ့မေကာင္းတာ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့မွန္းမသိဘူး။ ဒီဘ၀မွာ ေမြးကတည္းက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ့ကို ေနရတယ္ မရွိဘူး။ ခက္တာက ရြာမွာ အမိုးက သူႀကီးျဖစ္ေနေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။

ရြာမွာကလည္း ဘယ္သူမွ သူႀကီးမလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ေယာက်ၤားေလေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း မလုပ္ခ်င္က်ေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္လုပ္ခ်င္မလဲ သူႀကီးလုပ္တယ္ဆိုတာ ၿမ ိဳ ့ေပၚက ရပ္ကြယ္လူႀကီးေတြလုိ လြယ္တာမွတ္လုိ ့။ ၿမိဳဳ ့ေပၚမွာ ရပ္ကြယ္လူႀကီးလုပ္ရင္ ခ်မ္းသာတယ္လုို့ ၾကားဖူးတယ္။ အမိုးတို ့ဆီမွာေတာ့ စိတ္ညစ္လုိ ့ေသေတာင္ ေသခ်င္းတယ္ ဖိုးခြားေရ။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ့ အမိုးသူႀကီး စစ္တပ္ျပင္ဖို ့ အတြက္ ၀ါးက ဘယ္ေလာက္၊ လူက ဘယ္ေလာက္ ပို ့ေပးပါ ဆိုတာက တမ်ိဳး ။ အမိုးသူႀကီး တပ္ရင္းမႈဳးက စစ္ေဆးစရာ ရွိလုိ ့ တပ္ထဲမကို လာခဲ့ပါဦးဆိုတာက တဖံု။ အခန့္မသင့္ရင္ ပါးေတာင္ အရိုက္ခံထိေသးတယ္။

တခါတေလမ်ား ဆိုရင္ ရြားထဲက လူငယ္လူရြယ္ေတြကိုေခၚၿပီ ခိုင္းျခင္ရာ ခုိင္း။ ပါရိုက္ နားရိုက္နဲ့ ။ ငါ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္လို ရွိမယ္ ဆိုတာကို ဖိုးခြားအေနနဲ့ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ အဖ်က္ဆီး ခံရၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားတဲ့ မိန္းကေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ပါပဲ ဖိုးခြားရယ္။ ဒါနဲ့ပဲ အမိုးလည္း ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္ေလး။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းမွာ သြားေနတာမွ ဘ၀အတြက္ လံုၿခံဳဦးမယ္လို ့။ အမိုးတို ့လည္း ဘယ္ေနခ်င္မလဲ ဖိုးခြားရယ္။ ဒုကၡသည္ ဆိုတာက သူမ်ားေက်ြးတာကို စားၿပီး ဘယ္မွလည္း သြားခြင့္ လာခြင့္မရွိတာ။ အမိုးတို ့က ကို ့ရပ္ကိုယ့္ရြာမွာပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ့ လုပ္စားကိုင္စားခ်င္တာပါပဲကြယ္။



တို ့ လူမ်ိဳးေတြကို သတ္ တို ့ လူမ်ိဳးေတြကို မုဒိန္က်င့္ တို ့ရြာေတြကို မီးခ်ိဳ ့ အခုေတာ့ ဘာမွ မသိခဲ့တဲ့ ငါ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ေနတာမင္းအျမင္ပဲေလ။

(ေၾသာ္ မင္းတို ့ၿမိ ဳ ့ေပၚက လူေတြကို ေျပာလုိက္စမ္းပါ ငါတို ့ ပ်င္းလုိ့ ဒုကၡသည္လုပ္ံေနတာ မဟုတ္ဘူးလုိ ့)

က်ေနာ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက တိုက္တာခိုက္တာ ၀ါသနာပါတယ္ဗ်။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ အသက္ငယ္ငယ္နဲ့ စစ္ထဲကို ၀င္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ဗ်ာ ့ စစ္တပ္ဆိုတာကို စစ္ထဲ၀င္ၿပီး ေနာက္တေန့မွာပဲ သိလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ စစ္သက္တေလွ်ာက္ လံုးမွာ စစ္တိုက္ရတာ နည္းနည္းပါ။ တံတားခင္း လမ္းေဖါက္နဲ့ ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနတာ မ်ားပါတယ္။

လူႀကီးေတြကေတာ့ေျပာပါတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ့ လူမ်ိဳးအတြက္ စစ္တပ္ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာတာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ကိုလည္း ဒို ့စစ္တပ္ကပဲ တိုက္ယူလာတာတဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွ မသိပါဘူး။ ပညာမွမတတ္တာ။ က်ေနာ္သိတာကေတာ့ လမ္းေဖါက္တာရယ္။ တံတားခင္တာရယ္။ တပ္ရင္းမႈဳးအိမ္မွာ ေရ ခပ္ ၊ ထင္းခြဲ ဒါပါပဲ။

ေရွ ့တန္းထြက္ရတဲ့ အခါဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ့လဲ ဆိုေတာ့ ေနာက္တန္းမွာ ေနရတာက သိပ္မသက္သာဘူးဗ်။ ရိုးရိုးရဲ ေဘာ္ တေယာက္အတြက္ေျပာတာပါ။ အေဖ၊ အေမလာ။ ရွိတယ္ေလ။ မေတြ ့တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ၾကာပါၿပီး။ ၾကာၿပီဆို စစ္ထဲကို ၀င္တုန္းကတည္းကေပါ့။ သူတို ့လည္း လာမေတြ ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ခြင့္နဲ့ မျပန္ျဖစ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ စစ္တပ္ကေန ေျပးလာတာလဲဟုတ္လား။ ေျပာရရင္ေတာ့ ရီစရာဗ်။ ခင္ဗ်ာလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ေရွ ့တန္းကို ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပစၥည္းေတြကို ထမ္းဖို ့ ပိုးဖို ့အတြက္ လူလုိလာၿပီး မဟုတ္လား။ ရွင္းရွင္ေျပာရရင္ ေပၚတာေပါ့ဗ်ာ။ ေရွ ့ တန္းထြက္ လို ့ ရပ္နားတဲ့ေနရာေတြ အားလံုးမွာ ေတြ ့တဲ့ ေယာက်ၤားေတြကို ဖမ္းလုိက္တာပဲ။ ဂ်ပန္ေခတ္က ေခ်ြးတပ္ဆြဲသလုိ ေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ လူႀကီးေတြကေျပာတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ့ လူမ်ိဳးအတြက္ လုပ္သင့္တာကို လုပ္ရမွာပဲတဲ့။

၀ဋ္လည္တယ္ပဲ ေျပာရမလား။ ကံၾကမၼာတပါတ္ျပန္လည္တယ္ ေျပာရမလားမသိပါဘူးဗ်ာ။ တရက္မွာ အျခားတပ္က ေပၚတာဆြဲလာ တဲ့ထဲမွာ က်ေနာ့္အကို နဲ့ အေဖနဲ့ ပါလာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ ေခါင္း တခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီလုိနဲ့ အထက္အရာရွိေတြကို ေျပာျပၿပီး အေဖနဲ့ အကိုကို လြတ္ေပးလုိက္ရတယ္။ သိပ္ေတာင္မယံုျခင္ပါဘူး။ တပ္ထဲမွာ က ဒီလုိမ်ိဳ းေတြက မ်ားေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား။ တပ္ၾကပ္ေလာက္က ပိုက္ဆံ ရရင္ သူနဲ့ အမ်ိဳးေတာ္ပါတယ္ ။ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ့။ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္ တပ္မေတာ္သားတေယာက္ျဖစ္ပါလွ်က္နဲ့ ကိုယ့္မိသားစုကို ျပန္မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပါလားလိုိ ့။ လူဆိုတာကလည္း ခက္သလာဗ်။ ကိုယ့္ကို ထိမွ သိတာေလ။

ဒီလုိနဲ့ ေနာက္တလေလာက္မွာ က်ေနာ္လည္း တပ္က ထြက္ေျပးၿပီး ဒီဘက္ကို ေရာက္လာတာေပါ့ဗ်ာ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္လည္း အစစ အရာရာကို နာလည္းေနပါၿပီးဗ်ာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး အျမန္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစလုိ ့ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။