Friday, August 17, 2007

မီး


ဘာလုိလိုနဲ ့အေဖၚမပါတကိုယ္တည္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ဆို တဲ့ အတိုင္းအတာတခုကို ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး ငယ္ေလးေရ။ ဘ၀ဆိုတဲ့ ပင္လယ္ထဲ ႏွစ္ဦးအတူ လက္တြဲေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြကို ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုုယ္မေမ့သလုိ ငယ္ေလးလဲ ေမ့ႏိုင္ လိမ့္မယ္လုိ ့ ကိိုယ္မထင္ဘူး။ ထမင္းရည္ပူအတူ လွ်က္ရလွ်က္ရဆိုတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္္ ႏွစ္ဦးသာ ထမင္းရည္ပူကို ေပ်ာ္ ရႊင္စြာနဲ ့ လွ်က္ခဲ့ဖူတယ္ေနာ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ငယ္ေလးေျပာခဲ့တဲ့စကား ေတ ြဟာ ကိုယ္အတြက္ေတာ့ ဘ၀အေမာေတြ ေျပေစတဲ့ အားေဆး ေလးတခြက္ပါပဲ။ ဗုဒဘာသာ၀င္ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးတဲ့လူတေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ကံကံ၏အက်ိဳးကို ေမ့ထားခဲ့မိတယ္။ ငယ္ေလးေျပာတဲ့ စကားေတြေပၚမွာ သာယာ မိတာလည္း ပါပါတယ္။ ငယ္ေလးဘ၀မွာ အားကိုစရာ ဆိုလို ့အေမၿပီးရင္ ကိုတေယာက္တည္း ရွိတယ္ဆိုတာ ကိုေလ။ ကိုယ္တို ့ႏွစ္ဦး ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခဲ့ခ်စ္ခဲ့ ကံၾကမၼာက လမ္္းခြဲဖို ့ဖန္လာေတာ့လည္း ဆူးခင္းလမ္း ထဲမွာ ေလ်ွာက္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ကို ေတြကို သတိမရႏိုင္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။ ကိုယ့္ရဲရင္ခြင္ထဲမွာ ငယ္ေလးေမွးစက္ တုန္းက အခ်စ္ဆိုတာကို ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ရမလဲ ဆိုတာကို မစဥ္းစားခဲ့ ေပမယ့္ အခုေတာ့ ကိုယ္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္တတ္ခဲ့ပါၿပီးေလ။ ေပးဆပ္္ျခင္းလုိ ့------------

အခုဆိုရင္ ေမာင့္လျပည့္၀န္ သီခ်င္းကို ငယ္ေလးမႀကိဳက္ေပမယ့္ ကိုတေယာက္တည္ သီဆိုေန တတ္ပါၿပီေလ

ျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့တဲ့ဘ၀မွာ ကိုယ့္ဘက္က တဖက္သတ္ စြဲလမ္းေန ခဲ့တာကေတာ့ ၀ဋ္ေၾကြးတခုလို ့ပဲ သေဘာထားလုိက္ပါမယ္ ------

2 comments:

မွ်ားျပာ said...

ကိုေက်ာ္ထက္ၾကီး အသဲကြဲေနတာလား
မီးလား ငယ္လားဟင္ ..။
ဟတ္ ဟတ္ ဟတ္ ..။

Sai Sai said...

အသဲကြဲတာကို ကုသဖို႕...အသဲေနာက္တခုအစားထိုးလိုက္..ဒန္႕..ဒန္႕..